Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/211

 ...Po ile godzin dziennie?
 ...Ach, różnie... czasem godzinę, a czasem dziesięć.
 ...Jakiego pisarza, z prozaików, ceni pan najbardziej u nas?
 ...Bolesława Prusa.
 ...Jakie jest pana ulubione zajęcie?
 ...Czytanie dobrych książek.
 ...Prócz tego?
 ...Pisanie dobrych książek.
 ...Pańskie zapatrywania polityczne?
 ...Żadne... zdrowy rozsądek i zrozumienie potrzeb kraju.
 ...Sądzi pan, że polityka nasza jest zła?
 ...Tak.
 ...Toby było już wszystko. Dziękuję najmocniej... sługa uniżony.
 Ktoś silnie pukał do drzwi. Lucjan ocknął się i wyskakując z łóżka, o mało nie przygniótł kotka. Otworzył. Na progu stał Wermel.
 — Ach, drogi Lucjanie, przerwałem ci chyba sen, bo dość długo pukałem. Jeszcze się przeziębisz.
 — Głupstwo, zamyśliłem się o jakichś bzdurach; przepraszam, żem tak długo nie otwierał. Siadaj.
 Lucjan się położył, a Wermel usiadł na krześle. Począł mówić szybko:
 — Słyszałem, że jesteś chory, krwotok miałeś, czy coś takiego. Nie złożyłem ci jednak wizyty z powodu stanu swego zdrowia. Naglony potrzebą, chciałem cię prosić, abyś mi podarował parę skarpetek i pozwolił