Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/220

 — No, i o cóż chodzi? Bednarczyk wsadzi proszek, pan pióro, i wszystko będzie w porządku, — powiedział Zygmunt. Tylko ciekawym, komu będzie wygodniej.
 — Mógłbyś się pan nie wtrącać do spraw studenckich. Pisz pan lepiej te swoje wierszydła. Oh, cóż za bydło.
 — Panie Edwardzie, bo będzie źle. Zamilcz pan.
 Edward nic nie odpowiedział i poszedł z odzyskanem piórem do drugiego pokoju. Bednarczyk przepisywał coś z kodeksu Napoleona, drapiąc się ustawicznie piórem w głowę. Józef bezradnie opuścił ręce i wyjęczał:
 — Tyle pisarzy i niema czem pisać. Edward nie ma morfiny i dlatego taki wściekły. Trzeba będzie sobie coś upitrasić.
 Bednarczyk podniósł głowę:
 — Schodzi pan na dół?
 — Acha... kupię coś na obiad.
 — Kup pan boczku i chleba, a ja dam jajka i zrobimy sobie obiad.
 — Ile jajek?
 — No, po cztery, osiem.
 — Zaraz, czy mi się opłaci? — No, dobrze, cztery jajka.
 Józef leniwie wciągnął palto i wyszedł. Bednarczyk przestał pisać i podszedł do Lucjana.
 — Powinien pan dużo tłuszczów jeść.
 — Tak, powinienem.
 — Myśli pan, że ja nie mam suchot? Hee... ja się