Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/222

czasem w kuchni wybuchła wielka kłótnia, między Józefem a Stukonisową.
 — ...Cały dzień mnie niema w domu, to teraz musisz mi pan włazić w garnki!
 — Kiedy miałem zjeść obiad, jak mnie z samego rana ściągnęli z łóżka przez pani synalka.
 — Synalkiem pan sobie gęby za bardzo nie wycieraj. I tak pana jeszcze kiedy zamkną.
 — Zamkną, czy nie zamkną. Ale teraz niech pani odstawi ten garnek na chwilę, tylko jajka usmażę, no, chwilkę będzie trwało.
 — Cholera nadała i z lokatorami. Smaż pan, tylko prędko.
 Po kilkunastu minutach student wniósł patelnię z jajecznicą. On i Bednarczyk usiedli przy stole, poczem zaczęli jeść.
 — Lepiejby było rozdzielić to na talerzach, bo wyłapujesz mi pan co większe kawałki boczku.
 — Ja panu... większe kawałki. Dzięki mnie jesz pan ten obiad. Ja dałem jajka.
 — Samżeś mi pan to zaproponował.
 — Z litości.
 — A jedz pan sam, niech pana cholera ściśnie z pańskiemi jajkami. Myśli pan, że nie obejdę się bez obiadu. Udław się pan.
 Dziadzia zaczął rechotać ze swego kąta. Zygmunt wstał z kanapy i powiedział, pobłażliwie kiwając głową:
 — Mój Boże, co tu się dzieje w tym nieszczęsnym domu. Stare chłopy, chcecie coś zdziałać w życiu