Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/233

ny jestem do tego, takich jak pan mam setki ma głowie. Cały ranek biegać i żyłować trzeba od ludzi te parę groszy, tyle tylko, że się człowiek trunkiem od czasu do czasu pokrzepi, jakoś ten dzień schodzi. A zatem szesnaście czterdzieści.
 — Co, niby zapłacić mam panu?
 — Właśnie, tyle akurat od szanownego pana magistratowi się należy.
 — Ani mi się śni, ja grosza — do ciężkiej cholery — nie mam przy sobie, a pan mi za jakieś zeszłoroczne siedzenie każe płacić. Daj pan spokój, bo to śmieszne i nudne jest zarazem.
 Powiedziawszy to, Dziadzia schylił się nad lustrem i począł mazać brodę spienionem mydłem. Zygmunt patrzał na staruszka wzrokiem zwiedzającego ogród zoologiczny.
 — Zapłać pan, nie będę pana więcej nachodził — wyrzekł staruszek zgaszonym głosem.
 — A nachodź pan, co mnie to obchodzi, — nie będę płacił za jakieś tam bzdury, zresztą nie mam tych pieniędzy.
 — Zatem zajmiemy ruchomości szanownego pana.
 Tutaj wtrącił się Zygmunt:
 — Chyba mózg mu pan zajmiesz.
 Staruszek nałożył na nos jakieś niebywale pokancerowane binokle, pełnym wdzięku i wprawy ruchem dłoni zmiótł okruchy chleba ze stołu, poślinił maleńkim różowym języczkiem ołówek i wesoło spojrzał na Zygmunta.