Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/242

 — Synaś pani przyjechała odwiedzić?
 — Gdzieta, macice mam powiększoną.
 — Co wy też mówicie! na stare lata?
 — A na stare.
 — I przez co tak?
 — Chłop za pazerny.
 — Bajacie, czy co?
 — Juścić bajam, kiedym dwadzieścia lat od niego starsza.
 — Takiego młodego męża macie?
 — Samam stara.
 — A pan Władysław ma już przecież ze dwadzieścia parę lat?
 — Nie z tego chłopa.
 Z dalszej rozmowy Lucjan wywnioskował, że stara chłopka ma zamiar zamieszkać tutaj przez czas swego pobytu w Warszawie. Napełniło go to przerażeniem. Dość tu duszno, do djabła! Czyż nie zaczyna się to wszystko robić koszmarne?
 Około południa wrócił Edward. Usiadł obok Lucjana i powiedział:
 — Coś kiepsko pan wygląda.
 — Zastanawiam się właśnie, czy wezwać lekarza.
 — Po djabła panu lekarz! Wiadomo, co powie. Wyjazd zaleci.
 — Co pan tak ssie palec, skaleczył się pan?
 — Tak, sam nie wiem, gdzie i kiedy.
 — Należałoby zajodynować.
 — Iii, głupstwo.
 Edward miał niewyraźną minę. Ssał małą rankę