Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/253

 Pożegnali się i Lucjan znów pogrążył się w swoich rozmyślaniach. Przygnębienie Bednarczyka objawiło się teraz w ten sposób, że wstał i począł pochłaniać wiktuały przywiezione przez matkę. Przyrządził sobie pełną patelnię jajecznicy z kiełbasą i siedząc przy stole w ponurem milczeniu to konsumował. Edward manipulował coś koło swojej ręki. Student czyścił spodnie panamą i opowiadał Teodozji treść jakiejś książki. Stukonisowa rozmawiała ze starą chłopką. W kuchni syczał czajnik, a na schodach ktoś komuś opowiadał, jak to było za rosyjskich czasów. Raptem w pokoju wybuchła awantura i to z dość błahej przyczyny.
 — Weź pan te portki z biurka, — wykrzyknął Edward, — bo muszę pisać.
 — Na stole pisz pan sobie.
 — A ja chcę na biurku, bo ono do tego służy!
 — Nie bądź pan nudny, nie będę się teraz przenosił!
 — Albo się pan przeniesiesz albo panu te portki wyrzucę za okno!
 — Żebym ja pana nie wyrzucił!
 — Co?
 — G...o!
 — Panie Lucjanie, słyszał pan coś podobnego! Portki czyści na biurku, a mnie, który chcę pisać, nie chce puścić.
 Ale Lucjan nie odezwał się, tylko Bednarczyk wyrzucił takie zdanie:
 — W mordę pan chcesz?