Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/255

 — No, a jak pan myślał, za okrąglutkie dwa miesiące.
 — Uiszczę już wkrótce.
 — Dałby Bóg!
 — Mógłbym pani już dzisiaj dać coś a conto, lecz pewne delikatne zobowiązanie, sto złotych. Wie pani, ja mam dziecko? Właśnie sto złotych, nawet brak mi jakieś pięć do tych stu, kłopot mam nawet z tej błahej przyczyny...
 — Jak na dziecko, to musi pan dać, ja poczekam. Ale na przyszłość, bądź pan ostrożny, bo łajdackie życie do niczego dobrego nie wiedzie.
 — Naturalnie. To też czuję się w obowiązku, skoro popełniłem zły uczynek. I dlatego właśnie przykro mi, że obiecałem dzisiaj dać sto złotych, a mam tylko dziewięćdziesiąt pięć. Dla mnie słowo w takich sprawach to bardzo delikatna rzecz, mam więc troskę.
 — Ja nie mam, bobym panu dała.
 — Tak też myślałem, że tylko pani pojmie moje położenie. Jestem pewien, że gdyby pani miała, oddałaby mi pani ostatnie.
 — Kiedy akurat nie mam.
 — Szkoda wielka.
 — No tak mi właśnie wypadło, że nie mam, chyba...
 — Zawsze mówiłem, że pani ma serce tkliwe pod osłoną pozornej surowości.
 — No to niech pan poczeka, skoczę na dół, do kuzynki, jak ma, to wezmę od niej.
 — Nie zapomniałbym pani tego nigdy.