Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/310

sowna, że go rozbawiła, niby ponura groteska. W drugim pokoju zawodziła kobieta, bardzo żałośliwie i skutecznie wykpiona przez los. A ci wszyscy ludzie, smutni i przejęci wypadkiem! Czyż nie wartoby ich wytruć jak szczury? byli przecież tak głupi i bezużyteczni!
 Ciągle komentowano wypadek. Student zawołał przeraźliwym głosem:
 — Powiedziałem mu rano, że ma krzywy nos. Może to go przejęło?
 Nikt mu nie odpowiedział, począł więc mierzyć wielkiemi krokami podłogę. Powiedział jeszcze do Zygmunta:
 — Mnie coś takiego nie spotka. Moje żądania od życia są skromne i osiągnę je łatwo.
 Ucichł płacz Felicji. Student nalał sobie herbaty i popijał w zadumie, sapiąc po każdym łyku. Zygmunt zbliżył się do matki.
 — Wykombinowała mama ten kuferek?
 — Jaki kuferek znowu!?
 — No, ten, drewniany, co go mam wziąć do wojska.
 — Nie zawracaj głowy, jeszcze masz czas!
 — Mama to zawsze odkłada wszystko na ostatnią godzinę!
 — Idź do cholery, nie denerwuj mnie. W porę mi z tym kuferkiem wyjechał!
 — Po Bednarczyku został przecież kuferek, ten, co go miał w wojsku, niech pan odkupi od matki, — poradził student.