Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/72

przez całą noc tłumaczyliśmy jakąś nowelę z angielskiego. Zaraz sypiałem, — tam jest akurat gdzie spać.
 Nad Zygmuntem pochyla się brodaty, ze zmierzwioną czupryną i brudnym kołnierzykiem — Wolica. Pyta szeptem: czy nie masz wolnej złotówki?
 — Zgadłeś. Nie mam. — idź do jasnej cholery.
 Wolica odchodzi cichutko i potulnie. Wie dobrze, że kiedy zarabiał po sześćset złotych miesięcznie, nie poczęstował żadnego z kolegów papierosem.
 Zygmunt patrzy złośliwie na „Dziadzię“ i mówi nagle:
 — A tu mi — panie święty — mówił ktoś, że cię widział w Milanówku.
 Wybucha głośny śmiech. „Dziadzia“ gwiżdże ironicznie,
 Zygmunt zmienia temat i zwraca się do Klimka.
 — Coś ty, podobno poszedł na chrzciny dziecka Gołomba i wyrzygałeś się w kołyskę. Gołomb jest na ciebie oburzony. Obrzygać komuś świeże dziecko, toż to — proszę państwa — granda.
 Znowuż ktoś nachyla się nad Zygmuntem:
 — Nie widziałeś gdzie Karpia?
 — Owszem, widziałem. Powiedział że ma cię w d...e. Kiedyż do pioruna, przestaniecie mnie zanudzać.
 Paczyński jest podrażniony z powodu owej historji z Gołombem. Lubi pić i wiecznie cierpi na kacenjamer. Teraz bawi się nerwowo guzikiem od palta. Brocki poważnie pali papierosa i śmieje się jakby z rozwagą. Jest bardzo lubiany, lecz tak — na poważnie.