Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/86

czył go nakładającego zpowrotem pyjamę, od tych słów popróbował zawrzeć znajomość:
 — Ma pan ciekawy strój.
 — E, taki sobie... prosty.
 — Czy nie uważa pan, że będą się za panem ludzie na ulicy oglądać — hehe.
 — Ale... skądże! — Przecież to rzecz domowa.
 — To jakże, założy pan co innego?
 — Tak, ubranie, w którem wczoraj tu przyszedłem — mój panie.
 Wobec tego student umilkł i zagłębił się w książce. Lucjan i Zygmunt wstali prawie jednocześnie. Poczęli ubierać się, podkpiwając z wczorajszego stanu Dziadzi. Lucjana napadł przykry kaszel, pobudzający do wymiotów. Był to czczy, męczący kaszel, zapierający dech i łechcący gardło. Poszedł do kuchni i wolno popijał wodę, zgrzany i wymęczony. No, wreszcie przeszło. Wszyscy trzej — ubrani — zasiedli do śniadania, nawet Zygmunt, wbrew swemu zwyczajowi jadania przed umyciem rąk. Lucjan zauważył, że Zygmunt wobec Dziadzi bardziej uważał na drobne sprawy życia codziennego i nawet w słowach był bardziej oględny.
 — Skądżeś ty wczoraj wytrzasnął tego przykrego bubka, któregośmy wyrzucili za drzwi?
 — Wiesz, że nie wiem. Daj spokój.
 — Opowiedz nam wreszcie coś ciekawego o swojej podróży — powiedział Lucjan.
 — Mili moi, cóż... trudno właściwie coś, tak, opo-