Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/98

mi wszystko jedno, nie mogłam się powstrzymać. Już ja zrobię, że nic nie będzie. Tylko się nie martw. Leż tu przy mnie, ty mój kochany draniu.
 I oddała mu się raz jeszcze.
 Potem przyszedł Dziadzia. Lucjan, leżąc na swojem łóżku, udał, że śpi. Dziadzia zdjął marynarkę, nałożył swą flanelową kurtkę i wyciągnął się na łóżku. W ciszy wieczornej, słychać było pykanie jego fajeczki. Lucjan przyjemnie znużony, rozpamiętywał szczegóły dnia. Za oknami, padając na szyby, szemrały płatki śniegu. Upłynęła godzina. Do pokoju wpadł Zygmunt z okrzykami: Wyjeżdżam, wyjeżdżam! Już, gotowe! Jutro po południu. Sekretarz pana wojewody, nie byle co. Skończy się wreszcie ta cała komedja z łażeniem bez grosza. Do djabła, jestem doprawdy zadowolony.
 I usiadł z rozjaśnioną miną, wykrzykując co chwila.
 Dziadzia podniósł się i począł wypytywać Zygmunta o szczegóły. Lucjan rzucił ze swego łóżka:
 — Panna Leopard prosiła, abyś do niej zadzwonił.
 — A to dobre. Skądże ty ją znasz?
 — Ocho, dawno już. Tylko milczałem, miałem coś w tem.
 — Dziwne. Nie mam tam poco dzwonić. Cała sprawa jest jasna.
 — Cóż jasnego jest w tej sprawie?
 — Ot, głupstwo. Miły mój, przy okazji kiedyś to ci objaśnię. Widzisz, Zygmunt wyjeżdża.