Strona:Zbigniew Uniłowski - Wspólny pokój.djvu/99

 Dziadzia znów zajął się rozmową z Zygmuntem. Lucjan przypomniał sobie całą historję z panną Leopad, i dopiero teraz uświadomił sobie w jak głupiej był sytuacji. Obok usiadł ktoś z serdecznem westchnieniem.
 Jest to Edward. Ma tajemniczą minę. Mówi:
 — Nawiązując do tego, co to panu opowiadałem dzisiaj, to wiem, a wiem napewno, że w Ameryce naprzykład, tego rodzaju wypadki są na porządku dziennym. Są to tak zwane „półdziewice“.
 Lucjan obrzuca natręta nienawistnym wzrokiem.
 — Jaka jest pańska specjalność?
 — Psychjatrja. Rozumie pan więc, że... interesują mnie te sprawy.
 — Ależ panie, są to sprawy erotyczne, które mają wogóle mało wspólnego z psychologją. Interesuje pana to, co jest zupełnie normalne, i uważam, że nie warto o tem mówić. Uprzedzam pana, że mnie te rzeczy bardzo mało obchodzą, i nie będzie pan miał żadnej pociechy z dyskusji ze mną.
 Do alkowy zajrzała Teodozja i roześmiała się. Edward wykrzyknął:
 — Wynoś się, małpo jedna! Tu nie twoje miejsce!
 Lucjan porwał się.
 — Co to?! — Panie, jak pan się wyraża! — Z jakiej racji pan krzyczy na nią?
 — Co jest, do cholery ciężkiej! przecież to moja siostra. Jest tu pod moją opieką, czy nie?
 Lucjan zdębiał. Jakto, więc to jest siostra tego po-