Strona:Zdzisław Kamiński - W królestwie nocy.pdf/119

 — Ależ kocham, kocham zawsze tak samo dzieciątko moje złote, ja dla was przecież tylko żyć pragnę.
 — Ale nie kochasz tatusiu mamusię już tak samo, nie kochasz, nie całujesz jej tak często.
 — Nie mam czasu na pieszczoty, dziecino i mamusia nie ma czasu, ot słyszysz, jak ją tam teraz te chłopcy urwisze męczą.
 — No to ja pobiegnę do nich, a ty mamusię pocałuj.
 Wybiegała i prowadziła matkę za rękę do ojca.
 — No pocałujcie się zaraz tu przy mnie.
 Rewicz dotykał pospiesznie bladych ust Heleny.
 — Ależ nie tak troszeczkę, tak jak to dawniej było, mocno i długo.
 I oboje musieli wykonać polecenie ukochanego dziecka.
 Do Rewiczów zastosować można było parafrazę słów poety:
 „Rzecz dziwna, zamiast ich połączyć bieda obojgu im rozdarła łono, zaczęła jakieś jady w serca sączyć“.
 I ten smutek zaczynał coraz bardziej podobnym być do nienawiści. Helena coraz częściej przychodziła do męża ze skargą.
 — Mój drogi, radź, co począć, bo ja już dłużej tego brzemienia znieść nie jestem w stanie, to przechodzi miarę sił moich.
 Rewicz patrzył na żonę, wycieńczoną pracą, zmordowaną dziećmi drobnemi, o których dzień cały pamiętać musiała i czuł, że w tych słowach jest prawda, że żona także popaść może w ciężką bez wyjścia chorobę. Lekarz radził mu koniecznie, by wysłał ją do kąpiel, ale o tem mowy być nie mogło.
 — Gdybyż to tylko kłopot z dziećmi i sama praca — ciągnęła Helena przerywając mowę płaczem —