Strona:Zdzisław Kamiński - W królestwie nocy.pdf/190

ją ciocie i urażone tym brakiem opieki z jego strony zabrały ze sobą ku górze.
 Przebiegał z miejsca na miejsce i już straciwszy nadzieję chciał się puścić w stronę szybu, gdy usłyszał za sobą słowa:
 — Jestem tu — jestem...
 Pochwycił ją za rączki obie, tak mocno tak serdecznie, jakby skarb stracony odzyskał; nie mógł się powstrzymać, by tych rąk lubych nie ucałować gorąco.
 — Ładny opiekun — rzekła Marynia — poskarżę cioci.
 — Mary!... Pani droga!
 — Szukaliśmy się i znaleźli, bo tak było przeznaczone — rzekła.
 — I nie rozłączymy się już więcej — mówił patrząc w jej oczy.
 — Aż do wyjazdu — szepnęła.
 Zdzisław uczuł ściskanie w piersiach.
 Zamilkli oboje.
 — Czy dużo jeszcze mamy do zwiedzania? — pytała Marynia głosem, w którym znać było trwogę przed rychłym końcem.
 — Jeszcze tylko jeden ostatni etap na pierwszym poziomie: sala tańców, a potem.
 — A potem?
 — Wyjazd — rzekł z tak z szczerym i głębokim smutkiem, że Marynia sparła się mocniej na ramieniu, które ją wiodło.
 W ogromnej sali z wysokimi ościennymi filarami z długą galeryą i wspaniałym transparentem na całej tylnej ścianie, rozbrzmiewał walc na dobre. Tańczono, jak na balu. Tuż obok głównego portalu, gdzie się znajduje wyrzeźbiony z soli: Neptun i Pluton — stał malkontent. Prowadzący go pod ramię świeczny wskazywał na posągi i tłumaczył.