Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 1 (bez ilustracji).djvu/172

trzyma? — nonsens! — skądże i naco?, karafkę — pustą karafkę — ? —
 Puka mocno, chce otworzyć gwałtem drzwi — zamknięte — więc znów puka — głośno — łomocąco —
 — kto tam? — wyczłapuje się z pod pantofli zadeptane pytanie —
 — to ja, panie Janie — to ja —
 — czegóż pan po nocy — ? —
 (teraz bardzo zciszenie i tak słabo, choro): — złociutki panie, niech pan otworzy — z sercem tak nie dobrze (na to serce znerwiczone da się to i owo zepchać — więc podpiera wiarę w tym — tam po drugiej stronie matowych drzwi — że potrzebuje pomocy, pomocy — ten — tu po tej stronie matowych drzwi): — bardzo mi nie dobrze, niech pan ratuje —
 Pomogło!
 Otwierają się drzwi — staje w nich Nawodny; nic nie wiadomo — blady — nie blady, drżący — nie drżący — tyle, i to pewne, że w kalesonach długich, zwężonych u dołu, więc, widać, związanych — no i w koszuli, rozpiętej, ale w koszuli —
 Ani chwili do stracenia! to się wie! — i nie dać mu w tym zaskoczeniu krzty wytchnienia ni możności pójścia do głowy po rozum; — więc natrętnie i bezapelacyjnie:
 — tu jest karafka — wody — nie mogę dojść do kuchni — to pewnie koniec —
 Lewa ręka na sercu — szept rozklekotany — prawa wciska tamtemu bezradną karafkę —
 — zaraz — prędko —
 Dyszy ciężko, zarwanie, w rozwarte usta chwyta