Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 1 (bez ilustracji).djvu/248

force człowieka ociekającego przeklętą krwią — zaprzysiągł sobie, że nic go nie zmusi do wzięcia w ręce parzących narzędzi mordu. Dotrzymał przysięgi.
 Lecz o tym jeszcze będzie.
 Teraz przecież z tą Wisią.
 Raz po takiej długiej i wyczerpującej wszelki temat „lekcji“ — zaproponował — dla ratowania miłosnego prestiżu — spacer.
 Zgodziła się.
 — trzeba odetchnąć świeżym powietrzem —
 — ciągle w tych książkach, pewnie —
 — właśnie —
 — przecież to nawet nie zdrowo —
 — pewnie, że nie —
 — właśnie —
 — hm —
 — no to czemu? —
 — hm, czemu — — więc właśnie chodźmy już —
 Poszli.
 A gdy zaszli na szczyt wzgórka pomiędzy białe brzeziny i wonne sosny — usiadła na skale — a on poniżej — usiadł też, u jej stóp.
 W samym tym powiedzeniu tkwi wszystko.
 Ziemia zaczęła się nagle i gwałtownie oddalać — złe troski pozostały na niej, z chwilą każdą stawały się coraz bardziej odległe. A oni wznosili się jak w balonie — aż stali się pełni siebie.
 Wargi jej miały taki smak, jaki zapowiadały: były mięsiste i soczyste jak wnętrze melona; smak raczej truskawek; były elastyczne. — Przymknęła oczy — a powieki zakrywające duże wypukłe, czarne