Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 1 (bez ilustracji).djvu/297

 — co panu jest! — co się stało! —
 I on już też krzyczy ku fałnowemu łóżku:
 — co panu jest! —
 Po chwili biedzi się przytomna odpowiedź:
 — nic — nic! — — oszaleję — oszaleję —
 (Włodek Kusz powlókł się był już wcześnie do prześwietlenia — dzisiaj, na tę seperatkę to padło).
 — panie Cyprjanie! — co panu jest? — zbladł pan — trzęsie się pan — i wogóle —
 — tak — wogóle — nic, nic, absolutnie nic — — właściwie —
 Serce łomotało w piersi boleśnie, ból szedł od lewej strony, ku ręce; obezwładniał ją — — i ta niecierpliwość w nogach, dokuczna, rozstrajająca, zmuszająca do nagłych podrzuceń —
 — cały pan drży — ja po lekarza...
 A Cyprjan już stoi przy łóżku towarzysza Tadeusza Neringa i mówi przychrypłym szeptem i konspiracyjnie:
 — wy mi, Nering, z tym lekarzem nie wyjeżdżajcie — to wszystko nic nie jest — priwatsache, mówią Niemcy —
 Stał przed nim rozwichrzony, z sommabulicznie rozszerzonymi oczami — pogański ekstatyk! — Mógł Nering dojrzeć (— nie dojrzał! —) wyświetlające się poza Cyprjanem słoneczne błonia Helikonu — nimfy i centaury w uścisku — najady zapraszane przez faunów do chłodnych przybytków dryjad, w cień przemienionej Dafnis, w ten cień pachnący macierzanką, tymiankiem, skabiozą i melissą.