Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 1 (bez ilustracji).djvu/348

— kto to ta frajla — ? —
 — to żona moja —
 (— pierwszy raz mówię: żona; dziwnie to brzmi — ale przyzwyczaję się —)
 — toś ty się ożenił? — pierona! —
 — sakra — zadziwił się ktoś z naprzeciwka; twarzy nie widać; ćma; dymno; duszno.
 Pośmiechy w trzęsącym, dudniącym pudle.
 Jakiś gruby głos, bas:
 — ech, braciszkowie, nima to jak własna pociuryna — zostawiłem swoją, kto wie kie ją tam znów uźrocze —
 Westchnął; i znów kilka westchnień w różnych tonacjach przeskoczyło po ścianach pudla jakby kto mimowoli dotknął klawiatury fortepianu.
 — kamraci! — zaśpiewajmy co, dobre? —
 — zacznij —
 — a co? —
 — może „dzień deszczowy i ponury“ — ? —
 — czyś się wściek — ? — facet jedzie z młodą żonką — a ty „ponury“ —
 Tu Józek Kozłowski zwrócił się do Wisi, która zgniecona i przyciśnięta do uwierającej poprzeczki żelaznej — pojękiwała w sobie —
 — pani wybaczy, Kozłowski jestem, takie okoliczności, nieprawdaż, a to koledzy z pułku, nieprawdaż, jeśliby co, przepraszamy, ale pani też żona żołnierza, nieprawdaż — — a teraz chłopcy umiecie: „księżyc już zaszedł?“ —
 — umimy, zaczynaj —
 — no jazda, koledzy —
 Jak tam umieli wyciągali::