Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/052

 — nie, nie tak, upiera się Łukasz — to tak trzeba:
 — st—ró—óż!! —
 — acha, już wiem! —:
 — st—ró—óż!! —
 Poraź trzeci razem tę pointę wykrzyknęli:
 — st—ró—óż!! —
 — tak powinienem był zrobić — psiakość, że cię też wtedy nie spotkałem, psiakość! —
 (— raz jeden później spotkałem Milę na wy kładzie kochanego Noaka — jak on wspaniale na tablicy, i jak momentalnie rysował style, przemiany— ona to pilnie przerysowywała — dostałem od niej ten zeszyt po... trzynastu latach! — ona wtedy tylko: ojczyzna, marszałek, wojna — zawsze tylko z oficerami — — to była zmora! — jeden taki niski zwłaszcza, przystojny oficerek — — a potem! —) — mówi:
 — pokażże ten swój nowy tomik —
 Gmera w olbrzymiej wyświechtanej tece (czarnej oczywiście!) — wyciąga podłużną książeczkę —
 — o, proszę cię, — to są poezje sportowe, coś jak „Laur olimpijski“ lecz bardziej współczesne, awangarda w sporcie, rozumiesz? —
 — rozumiem —
 — zresztą epoka Nurmiego i Kusocińskiego to przebrzmiałe rzeczy, nie? —
 — oczywiście; — ciekawie to ujmujesz — awangarda w sporcie, powiadasz?
 Kartkuje tomik, ani jedno słowo nie dociera do świadomości; — najsłodziej:
 — ale, ale — portretu swego tu nie umieściłeś —