Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/138

i dwurząd — jarząca droga pod górę, ku widnokręgowi.
 Na prawo łuniło się miasto.
 Usiedli obok dużej, rzeźbionej, renesansowej wazy.
 Rozmawiali o Wyspiańskim; — temat podpływał sam z chłodem i mgłą — temat tu najstosowniejszy; chyba; o kilka sążni podziemia z próchnicą pośród której szarzeją czaszki i piszczele — to włanie: najstosowniejsze: resort poety: witraże wawelskie:
 ...Korona twoim próchnom marnym kłamie!
 Co było w tobie potęgą, umarło.
 Król-żeś ty? — próchnem łyska zeschłe ramię!...
 — Kazimierz Wielki —
 — idą posępni, a grają im dzwony —
 — oczywiście —
 — Wawel! — odrażające miejsce —
 — jest jeszcze kilka takich miejsc w Europie —
 — kulty nekrofilstwa narodowego —
 — to jedno jest w nich wymowne, odpowiadają: czym jest tradycja? — rozkładem, czym jest historia? — trupem — Nie lubiła Wyspiańskiego, nie lubiła go osobiście, sztukę jego uwielbiała — był przecież jednym z największych ludzi teatru w tej zaduszkowej teatru formie; seanse historyczne, wywoływania duchów, śmierć, tragiczność, nużąca, antypatyczna wielkość; zgnilizna w purpurze i gronostajach; sadystyczny chłostacz.
 W życiu był — rozpamiętywała, Wawel sprzyja odgrzebywaniu chwil umarłych — ohydny po prostu