Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/180

 Obijany od ściany do ściany — zmaltretowany, i wyszczypany, spocony i pomoczony cały — zrywa się nagle, przysiada na łóżku i krzyczy:
 — co jest do jasnej cholery! —
 I natychmiast przerażony brakiem tętna i tchu woła rozdzierająco:
 — światła! światła!
 — niechże pan tak nie krzyczy! —
 Zapomniał gdzie jest, gdzie, co to za czarna przestrzeń, gdzie? —:
 — światła! światła!
 Zabłysła nocna lampka; Nering wyskakuje z łóżka — — Cyprjan trupio blady, charczy, łapie otwartymi ustami powietrze —
 — co panu? co panu? — oszalał pan —
 — zdaje mi się, że tak — szepce Cyprjan i kładzie się śmiertelnie znużony i obolały —
 — tak, zapewne, oszalałem — — przepraszam —
 A gdy już, ten przykry atak nerwicowy minął, gdy Nering stroskany lecz uspokojony zasnął —
 — zawsze z tym odsłoniętym tyłkiem; co za moda taka! —
 — a ten inżynier nie wrócił jeszcze, choć już dawno po północy; jeśli on tak będzie, to to nie dobrze —
 gdy się wyrównał rytm pulsującej krwi — wtedy z tajemnego głośnika, zawieszonego w piątym kącie pokoju, dobiegł cichy, łagodny, słodki szept —:
 — oto jestem, twa siódma —
 — tak, to twój głos, to ty jesteś, Milo —