Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/188

 — że, gdy wtedy na Kanonii...
 Urywa.
 Cyprjan patrzy w okno — na wąskim parapecie jakaś książeczka, flakonik z pękiem polnych kwiatów — dalej kraty — w ich prostokątach wydłużonych: sad, pasieka — zewsząd wracają pszczoły pospiesznie — ule jak centrale — przylot jak migające druty — duży był dzisiaj skwar — wyległy teraz pszczoły przed oczko gęstymi rojami — poza sadem i pasieką wznosząca się powoli płaszczyna ku zboczu górzystemu poszatkowanemu poletkami aż po lesisty szczyt — nieba nie widać, ścina je góra — —
 Głos niewieści nieco gardlany — dolna szczęka odrobinę wysunięta — stąd ten głos taki — wśród maleńkich, zmysłowych warg bielą się równym szeregiem drobne, piękne zęby — pobłyskują wilgotnym szkliwem w napierającym od gór mroku.
 — sztuka i poezja to dla mnie... przez ten... okres...
 Urywa.
 Podsuwa w płaskim pudelku papierosy; damesy — popiół można, o, tu — podstawka gliniana.
 Cyprjan nie podtrzymuje rozmowy; poco? —
 Ognik papierosa powtarza swą krótką drogę od stołu ku ustom; na tle okna.
 Więc ona raz jeszcze, zająkliwie:
 — przecież jakiś ratunek — ten był jedyny — poezja...
 Urywa.
 Milczenie w głośnej burzliwej ciszy.
 A potem wszedł Boruta, chłop wysoki, aż przygarbiony z tej śmigłości, młody, pogodny, głośny;