Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/194

 — nigdy nima pełnego zadowolenia —
 Zcisza Boruta nieco głos —:
 — żeby on tak pamiętniki w świat puścił jak go ta wtedy w tym...
 — przyjdzie i na nie czas —
 Miód był doskonały, wonny pasieką i rozległymi polami, spadzią i wrzosowiskami, taki ziemi z pod serca codopiero podebrany.
 Gospodyni, Kasia Borutowa, młoda, piękna niewiasta o bardzo regularnych rysach i cerze białej z bladymi rumieńcami — nie wtrącała się do rozmowy; — stała przy łóżku o naczółek wsparta, dużą, gęstą piersią karmiła ślicznego nagiego bobasa.
 — no to jest już i syn —
 Czarnooka, śniada dziewczynka — ta co to przyszła była z tą wieścią, że pani pułkownikowa... leżała na pierzynie z rozstawionymi nóżkami, ręce zarzucone pod główką; spała.
 W tej chwili, na moment krótki — pełna, czysta, nieskomplikowana radość bytu.
 I wszystko dobre i pełnowartościowe: ludzie ci, ich myśli, obyczaje, prostota, jadło ich.
 Aż zastanawiająca, nagła wyspa w czerni nocy, na burzliwym morzu niedoli i nędzy.
 I ta chwilowa dobroć zamąca się od wewnątrz nieopatrznym niepokojem.
 Co? skąd?
 Wrażenie przyczajenia —
 Nieuchronna już pewność —
 Bobas ssie i miętosi namiętnie matczyną pierś białą, dużą — świat cały!