Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/281

mionami, uderza się dłońmi w uda: — nie można, nie można w takim hałasie pracować; to wyraża jego gest.
 Amelia pudruje nosek.
 Inscipjent do reżysera:
 — czy na dziś rekwizyty potrzebne — ? —-
 — a co panu wczoraj mówiłem? — zapisał pan? gdzie pan zapisał? w notesie? sadzą w kominie pan zapisał —
 To „zapisał pan?“ to stały konik reżysera.
 — teraz niema już co zapisywać, po niewczasie! — robię dziś ucztę, kielichy pan dawaj —
 — kiedy niema kielichów, posłałem do pozłocenia — uczta, to nie mogą przecie być drewniane —
 — ja pana pozłocę i przechowam na drzewko! — za godzinę mają być! — inaczej szlak pana trafi — zapisz to pan sobie —
 Znów jakiś skrzyp na pierwszym piętrze i smuga denerwującego światła.
 — a tam kogo diabli po piętrach wodzą? — zamykać tam! — Cicho! — Jazda panie Lachowicz! —
 Szczęsny: (— cały już połamany i chory, ofiara przemocy i podłego szantażu; nieomal płacze, tak też i mówi śluzowato —):
 ...to jest przecie — to się nazwać może postanowieniem... Odrzucam dziś od siebie mary. — Ty, lewiatku błękitny, zwiędły we włosach Sally, rzucam ciebie także na falę — to się nazywa także postanowieniem...
 Przesuwają się sceny na wyrywki; nie po porządku dziś idzie; próba raczej dialogowa, ta, a tamta sytuacyjna.