Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/293

bokich oczodołach; wzrok w grocie. Namiętny społecznik; marksista.
 — mówiłem co — ? —
 — a coś tam pan mamrotał —
 — głupstwo jakieś —
 — zdaje mi się, że tak —
 — słusznie —
 — jakaś zmora pana dusi, zdeklasowany inteligencie —
 Miał ten Julek żonę piękną; malarkę zdolną; — typ hiszpanki, smukła, smagła, brunetka — duże czarne ślepia, wilgotne, sarnie. — Również społeczniczka; oboje pracowali w kompartii.
 Kochali się bardzo; i kłócili się wciąż.
 Julek puszczał pieniądze na „kwarytki“, po prostu na wódkę. A tych pieniędzy wogóle dużo nie było. Ale taką presję miały wtedy jego szczenięce lata: pić! Z wódą albo na wódzie! inaczej ani rusz. Przed ukończonym ćwierćwieczem życia bywa tak. — Rozsadzało go. Fakt faktem, że talent w nim duży, aktorski jeden, malarski drugi; lecz w tym drugim — po wylaniu go z akademii za „wywrotowe rysunki“ — zaniedbywał się zupełnie; nygusował.
 Jedyna to była para ludzka bliska Cyprjanowi na tym owoczesnym miejskim, nieprzychylnym terenie. Kochali się we troje mądrze i pożywnie. Tych dwoje dawało mu swą młodość świeżą, bujną, hormonalną: bierz, krzep się starszy towarzyszu. On im dawał źrałość i plon doświadczenia: bierzcie, kochani, wszystko — to i tak nie wiele warte, ale przydać się może.
 Julkowie — jej było Janka — mieli ustawiczne