Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/303

dla mnie podnosisz wysoko piękne nogi i dłońmi podtrzymujesz uda — żeby głębiej — pod serce —
 — tak — tak — dla ciebie — tylko — dla ciebie jednego —
 — nie kłam! —
 Reszta myśli rozpuściła się, jak ołów w ogniu, w jękach, zdyszeniach, w rozkoszy.
 — na chwilę, na chwilę, An jedyny — podnieś się, zelżyj, odetchnąć — —
 Chciwie pełnymi ustami chwytała powietrze.
 Rozpoczęły się długie naszepty, wykwitające z nocy jak rozwarte kwiaty magnolii — słowa gruchające, pełne napięć elektrycznych i rozładowań, słowa jedyne w życiu, niezastąpione, — ukrywane przez złych, jawne wszystkim dobrym, więc tym, którzy wiedzą, że w nich, tych słowach najgorętszych, są początki mowy ludzkiej, czar jej i pierwotność —, że w nich też są rozsadniki wszelkiej poezji, wszelkiej wiedzy i wszelkich dokonań życiowych, że one jedyne wyrażają pełny sens istnienia, tajemnicę ruchu gwiazd i elektronów; rodzą się w najgłębszych złożach instynktu, przeto też najbliższe są tajemnic bytu. Pachną miłosnym potem i kasztanami.
 — Milo — Milo —
 — An — ty —
 — nazywasz się jak afrodis — wenus z Milo —
 Wargami w tajemniczo i mądrze ukształtowaną konchę uszną, chłodną i różową:
 — Milo, jak było, powiedz, jak było —
 — An, jeszcze nigdy tak nie było — jak ty to umiesz, jak to umiesz, kochanku najcudniejszy —
 — to ty tak cudnie umiesz, Milo — daj ust,