Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/345

dziennie nachodziły go ataki bólu deprymujące; w sumie: warunki opaczne i niesprzyjające współżyciu.
 Do szpitala nie przychodziła; wiadomo: Wisia.
 Napisała dwa razy. Odpisał.
 Potem milczenie.
 Przez cały czas to samo, nędzne i pokraczne: wiedział, że wiedziała wszystko, lecz nie przyznawał się przed sobą, że wie.
 No tak; w szpitalu, w pełnym sezonie choroby, wolno mu było nie wiedzieć; — ale dziś?...
 Nadeszło to dziś; właśnie dziś nadeszło.
 Już wszystko spakowane.
 Z Wisia umówili się, że spotkanie w hotelu; a tam już auto będzie; żeby tylko nie koleją; wstrząsy; tego trzeba unikać; i tak po tej libacji z lekarzami wzmogła się kwasota; — więc regularnie pół godziny przed i pół godziny po posiłkach: alukol. I tak dalej.
 I właśnie dziś: rozprężenie i niepokój; niepokój urastający w panikę; jak cień czarnej, bezwzględnej wieży.
 Przez okna wsypuje się przesiana przez gęstą noc pierwsza szufla ościstego dnia. Ciasno i duszno; piwnicznie.
 I ten lęk.
 Cyprjan zerwał się z łóżka.
 — natychmiast — ? —
 — przecież wcale jeszcze nie trzeba! —
 — bo ten alarm! —
 Tak, tak; lepiej wcześniej; prędko; jak najprędzej; serce wali jak w gorączce; oszalałe; —