Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/361

mała jakiś list — na podłodze jeszcze kilka porozrzucanych listów — — pismo drobne, znane — to listy Mili! — skąd? jak?! — przypomniał nagle, że niektóre, najdroższe mu, miał w sekretarzyku, w szufladzie niezamkniętej —
 — więc to te, więc te, więc znalazła je — —
 — czemuś to zrobił! czemuś to zrobił! —
 Poco pytać. Wiadomo już — —
 A Wisia powtarza wciąż i patrzy na niego szeroko, pełna przerażenia i lęku —:
 — czemuś to zrobił — czemuś to zrobił —
 A ta co te listy, tak szczodre i rwące pisała — już nie żyje!
 I możnaby to powiedzieć; powiedzieć: przecież ona już nie żyje!! — Słyszysz? — — Lecz nie powie; — teraz przecież bluzgną słowa straszne — — niechże spadną na tamtą żywą, która się chociaż tym życiem domniemanym bronić zdoła; a tej, tej — niech nie dotkną!
 W tej chwili trwoga wstrząsnęła Cyprjanem, jak nagły wichr drzewem — — czy Wisia nie dojrzy, czy już nie widzi tych bledziutkich, wąskich zwłok pochowanych w nim? może pionowy trup w nim, szklanym, siniejący — zaświeci nagłym próchnem?— — może, Wisia, zamiast do niego, do niej tu martwo truchlejącej, mówić i wygrażać i pomstować pocznie — ? —
 — pocoś to zrobił? — poco — poco — poco —
 Pozbierał rozrzucone listy, i ten jeden z rąk jej wyjął, wygładził machinalnie; były zmięte.
 — Wisia — czemużeś ty —