Strona:Zegadłowicz Emil - Motory tom 2 (bez ilustracji).djvu/410

 Zamilkli.
 Od wschodu wiał wiatr już podbity snem kolorów — delikatną łuną płonących daleko zórz.

 Zieleniał i blado niebieszczył się świt, gdy wracali do domu; — teraz zauważył, że była w sukni cytrynowo-żółtej, tylko krawatka i wstążka na kapeluszu były bordo z odcieniem fioletu; a jej wargi czerwone —
 Szli powoli trzymając się za ręce.
 W pewnej chwili uśpione spłoszenie:
 — piąta — jeszcze dwie godziny —
 — tak, dwie godziny jeszcze —
 Ostry na czystym, polerowanym powietrzu świt chodził po dachach i zaglądał do kominów.
 Na zbiegach ulic spotykali policjantów — po dwóch — w bojowych kaskach —
 — strach ich uzbroił —
 Teraz już minęło; noc, altana, wino — przeszłość daleka; wieki leżą jak śpiące lwy po obu granicach życia ludzkiego. I bzdurzy się natrętnym szerszeniem: koniec świata! — Koniec świata to koniec życia. Co minutę, co sekundę jest koniec świata; i początek; wszystko inne jest na przecięciu tych dwu z pasją bez ustanku siekących w siebie ostrych strun.
 Nerwy napięte do ostatnich granic; za każdym dotknięciem myśli dźwięczą złowrogo; dają znać. Pod dygocącymi płytami kamiennego chodnika słychać wezbrany szum wzbierających wód.
 Nad kondygnacjami dachów kołowały białe