to pociągnięcie, rychło zdemaskowane, chybiło celu. Na trasie przemarszu oddziałów Piłsudskiego w Królestwie (Miechów-Kielce) próbowano tworzyć tzw. Komisariaty Wojskowe Rządu Narodowego, mające stać się zalążkami polskiej administracji na tych terenach. W szczególności miały one mobilizować ludność miejscową do udzielania wszelkiego rodzaju pomocy tym oddziałom, a jednocześnie werbować tę ludność do wojska polskiego. Nie dało to jednak w praktyce żadnych rezultatów. Odnosiła się ona nadal niechętnie, a niekiedy wręcz wrogo do akcji werbunkowej.
Fiasko „agitacji wojną“ w Królestwie i polityczna kompromitacja z „rządem narodowym“ osłabiły poważnie pozycję Piłsudskiego. Władze wojskowe austriackie zażądały w formie ultymatywnej bądź całkowitego włączenia jego oddziałów do armii austriackiej, bądź ich rozwiązania. Nieodzowna stała się pomoc polityczna ze strony wpływowych kół konserwatystów galicyjskich, także zresztą zainteresowanych w tym, by uratować i obrócić na swoją korzyść kapitał polityczny, jaki przynosiły inicjatywy wojskowo-niepodległościowe Piłsudskiego.
Inicjatywa polityczna przeszła teraz w ręce prezesa Koła Polskiego przy wiedeńskiej Radzie Państwa, prezydenta Krakowa, dr. Juliusza Leo. Uzyskał on od rządu i czynników wojskowych w Wiedniu zgodę na powołanie do życia formacji Legionów polskich oraz polskiego ciała politycznego, które by sprawowało nad nimi nadzór. Nie uzyskał natomiast żadnych określonych zo-
