W raporcie politycznym austriackiego Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie z 3 I lipca, 1917 r. o nastrojach politycznych w Królestwie podkreśla się najpierw, że początkowo „temu rewolucyjnemu prądowi w masach, który w rewolucji rosyjskiej znalazł silną pożywkę i bodźce, przywódcy polityczni lewicy [w Królestwie] nie potrafili przeciwstawić żadnych sukcesów politycznych [i] groziło im raczej, że stracą wszelki wpływ i znaczenie w masach. Odbyły się zebrania partii lewicowych, na których gwałtownie atakowano nawet Piłsudskiego za to, że uprawia on niezrozumiałą dla mas »politykę kompromisów« z władzami okupacyjnymi”. Ale po jego aresztowaniu nastroje te — stwierdza dalej raport — uległy zmianie. W wielu miastach okupacji austriackiej doszło do „poważnych manifestacji ulicznych [...] zaaranżowanych przez elementy lewicowe”. W rezultacie „autorytet Piłsudskiego po aresztowaniu poważnie wzrósł” i „można prawie na pewno stwierdzić, że dopiero teraz będzie Piłsudski wynoszony jako narodowy bohater i męczennik”. W ten sposób sami Niemcy najlepiej przyczynili się do zatarcia w pamięci publicznej nie tylko jego kilkuletniej współpracy z władzami niemieckimi i austriackimi, lecz także faktu, że jego program niepodległościowy nie wychodził w tych latach poza ramy rozwiązania kwestii polskiej w duchu koncepcji austro-polskiej czy niemiecko-polskiej.
W rzeczywistości jednak — jak to podkreśla też wspomniany wyżej raport i inne świadectwa — kolejny manewr polityczny Piłsudskiego, tak ważny dla odnowy jego legendy, wiązał się ze zjawiskami znacznie głębszej natury, a w szczególności z ogólnie szybkim wzrostem fermentów społecznych i nastrojów antyokupacyjnych ludności, wydatnie spotęgowanych i przyśpieszonych przez lutową rewolucję rosyjską. Ich dalszą konsekwencją były wspomniane już zjawiska kryzysowe w Tymczasowej Radzie Stanu i w partiach politycznych — tak z orientacji aktywistycznej, jak i pasywistycznej. Nawet Koło Sejmowe (Koło Polskie w Wiedniu i sejm galicyjski) uchwaliło w maju 1917 r. rezolucje, głoszące dążenie narodu polskiego do odzyskania „zjednoczonej, niepodległej Polski, z dostępem do morza“.
Znacznie silniej uwydatniła się ta ewolucja w partiach lewicowych, które stosunkowo najlepiej znały prawdziwe nastroje wśród robotników, chłopów i demokratycznej inteligencji.
Jeśli chodzi np. o robotników warszawskich, to sprawozdanie OKR PPS w Warszawie z pierwszej połowy 1917 r. charakteryzowało ich nastroje następująco: „Linia polityczna ogólnonarodowa, której hołdował cały obóz aktywistyczny, a więc i nasza partia, linia polityki środkowoeuropejskiej [tj. zo-
