Strona:Zielinski Historia Polski-rozdzial11.djvu/003

Ta strona została skorygowana.

armii: grupę armii „Północ” (gen. von Bock), składającą się z dwóch armii, skoncentrowanych na Pomorzu Zachodnim i w Prusach Wschodnich, oraz grupę armii „Południe” (gen. von Rundstedt), składającą się z trzech armii, skoncentrowanych na Śląsku i Morawach. Właśnie ta południowa grupa armii, a zwłaszcza najsilniejsza z nich armia 10 (gen. von Reichenau), miała za zadanie przepołowić niejako polskie siły zbrojne marszem na Radomsko, Piotrków ku Wiśle na południe od Warszawy. Naczelnym dowódcą wojsk lądowych był gen. von Brauchitsch. Operacje tych wojsk były wspomagane przez dwie floty powietrzne, a ponadto przez jednostki niemieckiej marynarki wojennej.

73. Major Henryk Sucharski, dowódca obrony Westerplatte

Przebieg wojny można podzielić na trzy etapy: Pierwszy — mniej więcej od 1 do 6 września — w którym toczyła się bitwa o utrzymanie zasadniczej linii obrony. Wojska polskie poniosły w tych dniach ciężkie straty i musiały wycofać się daleko w głąb kraju.
Etap drugi trwał od 7 do 17 września. Niemcom udało się wtedy dokonać okrążenia i rozczłonkowania głównych sił polskich oraz w dużej mierze je zniszczyć, zwłaszcza podczas bitwy nad Bzurą.
Etap trzeci, od 18 września do 5 października, był okresem walk już tylko odosobnionych grup wojsk polskich oraz ośrodków oporu. Jeszcze w pierwszych dniach wojny ciężkie straty poniosła armia „Modlin”, broniąca kierunku z północy na Warszawę. Armia ta, zagrożona oskrzydleniem przez dywizję pancerną niemiecką, zaczęła odwrót 4 września. Dramatyczna sytuacja wytworzyła się na Pomorzu, gdzie poważna część armii „Pomorze”, znajdująca się w rejonie Chojnic i Borów Tucholskich, została odcięta szybkimi zagonami pancernymi od południa od dowództwa i głównych sił armii. Już 3 września oddziały pancerne