porządzeń i zarządzeń”. Rada natychmiast po ukonstytuowaniu się wystąpiła z apelem o zgłaszanie się ochotników do armii ochotniczej, na której czele stanął gen. Józef Haller. Bardzo ożywioną działalność rozwijała liczna francuska misja wojskowa pod kierownictwem gen. Weyganda. Podjęto także szereg innych kroków, mających odwrócić grożące niebezpieczeństwo. Między innymi starano się pozyskać masy chłopskie i w tym celu sejm uchwalił — tym razem jednogłośnie — 15 lipca ustawę o wykonaniu reformy rolnej (podjęta w 1919 r. uchwała o reformie rolnej — nie ustawa — miała charakter ogólnych wytycznych w tej kwestii). W parze z tymi posunięciami wewnętrznymi rozwijano też odpowiednie zabiegi na arenie międzynarodowej. Chodziło głównie o zwiększenie dostaw wojskowych do Polski oraz o uzyskanie interwencji politycznej mocarstw zachodnich. W tym celu premier Grabski udał się do Belgii, do Spa (gdzie właśnie zgromadzili się przywódcy mocarstw zachodnich na konferencję w sprawie niemieckich odszkodowań wojennych), aby uprosić o zwiększenie pomocy wojskowej oraz o pośredniczenie w zawarciu rozejmu między Polską i Rosją Radziecką. Uzyskał to za cenę bolesnych ustępstw w sprawach Gdańska i Śląska Cieszyńskiego (rezygnacja z części uprawnień Polski w zarządzie portu gdańskiego i rezygnacja z plebiscytu na Śląsku Cieszyńskim, Spiszu i Orawie). Lloyd George nie pominął okazji, by skarcić surowo premiera rządu polskiego za jego awanturniczą politykę zagraniczną na wschodzie. 11 lipca 1920 r. w wyniku tych porozumień brytyjski minister spraw zagranicznych, lord Curzon, wystosował do rządu radzieckiego depeszę z propozycją zawarcia rozejmu i pokoju z Polską. Granica między obu państwami miałaby przebiegać zgodnie z deklaracją mocarstw z 8 grudnia 1919 r. (wzdłuż Bugu); była to tzw. linia Curzona.
.jpg)
