obszarów mniejszościowych itp.). Toteż w tym okresie dostrzec można w życiu politycznym mniejszości narodowych przeważnie tylko zarysy i początki niektórych ogólnych orientacji politycznych, które na ogół dopiero w połowie lat dwudziestych przybrały postać mniej lub więcej ustabilizowanych partii politycznych.
Wśród Ukraińców stosunkowo najwyraźniej i najwcześniej zarysowały się trzy orientacje polityczne: rewolucyjna, komunistyczna, która po różnych przeobrażeniach i rozwiązaniu sporów wewnętrznych ukonstytuowała się w 1923 r. we wspomnianą już KPZU, orientacja skrajnie nacjonalistyczna i terrorystyczna, reprezentowana prz.ez Ukraińską Organizację Wojskową (UOW), powsta łą w 1921 r., i wreszcie inne żywioły nacjonalistyczne ukraińskie, skupione głównie w Ukraińskiej Ludowej Partii Pracy w b. Galicji Wschodniej oraz mniejsze grupy Ukraińców wołyńskich. Te ostatnie ugrupowania dopiero w 1925 r. połączyły się w Ukraińskie Zjednoczenie Narodowo-Demokratyczne (Ukrajińske Nacionalno-Demokratyczne Objednannia, UNDO), które odtąd stało się czołową siłą ukraińskich żywiołów nacjonalistycznych, dysponując m. in. jedynym dziennikiem ukraińskim w Polsce, o wieloletnich już tradycjach, pod nazwą „Diło” (Lwów). Polityczne przywódzrwo tych ugrupowań znajdowało się w rękach takich działaczy, jak m. in. D. Łewycki, W. Celewicz, E. Konowalec (UOW). Szczególnym jednak autorytetem wśród Ukraińców cieszył się metropolita greckokatolicki we Lwowie, arcybiskup hr. Andrzej Szeptycki.
Również dopiero w połowie lat dwudziestych powstała największa obok UNDO ukraińska siła polityczna w postaci Sel-Sojuzu (1924), reprezentująca masy radykalnego ukraińskiego chłopstwa. W dwa lata później skonsolidowała się w Ukraińskim Włościańsko-Robotniczym Zjednoczeniu Socjalistycznym (Sel-Rob), w którym wybitną rolę odgrywali m. in. M. Czuczmaj, S. Makiwka, P. Wasyńczuk. Program społeczno-ekonomiczny tego ruchu, zbliżony do komunistycznego, miał charakter rewolucyjny (m. in. ścisłe współdziałanie z rewolucyjnym ruchem robotniczym, wywłaszczenie wielkiej własności bez wykupu, stworzenie ustroju socjalistycznego, pełne wolności językowe i narodowo-kulturalne dla Ukraińców). Wszystkie liczące się partie ukraińskie były nastawione wrogo do państwa polskiego i pozostawały w opozycji wobec rządu. Wybory 1919 r. na ziemiach ukraińskich nie odbyły się. W wyborach 1922 r. wzięła udział tylko część ludności ukraińskiej, gdyż ugrupowania nacjonalistyczne ogłosiły bojkot tych wyborów. W rezultacie reprezentacja parlamentarna ukraińska była nieproporcjonalnie mała, obejmowała zaledwie 20 posłów (z których 5 wystąpiło, a 4 przeszło później, jak już wspomniano, do frakcji komunistycznej).
Stopień zorganizowania politycznego na Białorusi był znacznie niższy niż w województwach ukraińskich. Pewne wpływy w społeczeństwie białoruskim miały grupy i partie o charakterze chrześcijańsko-demokratycznym, a także socjalistyczne. Ich przedstawicielstwo w sejmie w 1922 r. było niewielkie (11 posłów), choć bojkotu wyborów nie proklamowały. Krytyczny stosunek do polityki państwa wobec mniejszości nie przybierał na ogół tak ostrych form, jak wśród Ukraińców. Dopiero również w połowie lat dwudziestych (1925) powstało na Białorusi prawdziwie masowe silne ugrupowanie z szerokimi wpływami wśród białoruskiego chłopstwa, mianowicie „Hromada”. Podobnie jak ukraiński Sel-Sojuz (Sel-Rob), głosiła hasła sojuszu robotniczo-chłopskiego, stworze-