4
|
rozdział
czwarty |
Ustalenie granic Polski w traktacie ryskim oraz decyzją Rady Ligi Narodów z października 1921 r. zamykało ważny i trudny etap procesu stabilizacji pozycji Polski na arenie międzynarodowej. W tym samym też roku Polska zawarła sojusze wojskowe z Rumunią i Francją, które miały stać się podstawą jej bezpieczeństwa zewnętrznego. Sojusz z Rumunią był wymierzony przeciwko Rosji Radzieckiej. Sojusz z Francją miał na uwadze głównie bezpieczeństwo obu partnerów od strony Niemiec i został podpisany przez Piłsudskiego jako Naczelnika Państwa podczas wizyty oficjalnej w Paryżu w lutym 1921 r. Zanim to nastąpiło, Polska musiała jednak podpisać niekorzystną dla siebie konwencję handlową polsko-francuską, jak również poczyniła ważne koncesje kapitałowi francuskiemu na Górnym Śląsku. Kolejne rządy Polski przywiązywały dużą wagę do sojuszu z Francją, jako podstawy polskiej polityki zagranicznej i wojskowej w tym okresie. Przyczyniło się do tego w pewnej mierze zbliżenie niemiecko-radzieckie po Rapallo (kwiecień 1922 r.), które interpretowane było w polskich kołach politycznych jako zagrożenie Polski.
Z chwilą ustalenia granic wysunęły się na plan pierwszy w życiu politycznym kraju liczne, dotąd nie rozwiązane problemy wewnętrzne. Czołowe miejsce wśród nich zajmowała sprawa uchwalenia przez Sejm Ustawodawczy konstytucji. Nastąpiło to 17 marca 1921 r. (stąd nazwa „konstytucja marcowa”).
Powstała ona w toku wielomiesięcznych debat i sporów. Koncentrowały się one głównie wokół zagadnienia jedno — czy dwuizbowości parlamentu polskiego, roli Kościoła katolickiego w życiu publicznym, sposobu wyboru prezydenta Rzeczypospolitej oraz jego kompetencji. We wszystkich tych sprawach górę wzięły postulaty prawicy, choć pod naciskiem lewicy mniej lub więcej złagodzone.
