siębiorstw przemysłowych. Dotyczyło to m. in. wielkich przedsiębiorstw, opanowanych przez kapitał zagraniczny na Górnym Śląsku, które zatajały swe rzeczywiste dochody i uchylały się od płacenia podatków. Jednym z charakterystycznych przykładów takiej polityki wobec państwa były wielkie zakłady górniczo-hutnicze Hohenlohego, gdzie silne wpływy miał kapitał francuski, a jego szkodliwe praktyki pokrywał swoim nazwiskiem Wojciech Korfanty. Źle zapowiadały się ponownie zbiory płodów rolnych w 1925 r. Położenie gospodarcze państwa w połowie tego roku znowu stało się krytyczne.
Sytuację ekonomiczną kraju pogorszył dotkliwie wybuch wojny gospodarczej niemiecko-polskiej, wywołanej przez stronę niemiecką w związku z ustaniem w 1925 r. obowiązku Niemiec bezcłowego importu z Polski węgla górnośląskiego (zobowiązanie to musiały Niemcy przyjąć w ramach konwencji genewskiej z 1922 r.). W ślad za tym poszły dalsze drastyczne ograniczenia w stosunkach handlowych niemiecko-polskich, zmierzające do pogłębienia w Polsce chaosu gospodarczego i wykazania, że Polska jest „państwem sezonowym“ (Saisonstaat), niezdolnym do niepodległego bytu. Polska nie mogła nie odczuć bardzo dotkliwie uderzenia niemieckiego, jeśli zważyć, że eksport polski do Niemiec w ostatnich latach przed wojną gospodarczą stanowił 43—50% całego polskiego eksportu, a import z Niemiec 34—44% całego polskiego importu.
Zapoczątkowana przez Niemcy wojna gospodarcza miała cele głównie polityczne i stanowiła fragment szerszych inicjatyw politycznych Stresemanna, zmierzających do przywrócenia Niemcom — przede wszystkim kosztem Polski — ich rangi pierwszorzędnego mocarstwa europejskiego. W szczególności dążył Stresemann do uwolnienia Niemiec od ciężaru odszkodowań wojennych, przekształcenia swego kraju ponownie w potęgę gospodarczą, z którą wszyscy musieliby się liczyć. Dążenia te znajdowały przychylny oddźwięk zwłaszcza w krajach anglosaskich, czego świadectwem był tzw. plan Dawesa, amerykańskiego finansisty, redukujący w poważnym stopniu odszkodowania niemieckie, a zarazem zapewniający Niemcom wielkie kredyty z Ameryki i Anglii na rekonstrukcję ich przemysłu (1924). W ślad za dynamicznym odrodzeniem gospodarczym Niemiec poszło odrodzenie ich wpływów i znaczenia politycznego w Europie, uwieńczone układami lokarneńskimi i przyjęciem Niemiec do Ligi Narodów.
Po wybuchu wojny gospodarczej Polska znalazła się ponownie w obliczu groźby załamania się reform skarbowych i gospodarczych, wdrażanych przez rząd Grabskiego. Nastąpiło poważne pogorszenie polskiego bilansu handlowego, w wyniku czego z Banku Polskiego zaczęły odpływać w szybkim tempie waluty obce. Nowych pożyczek nie można było uzyskać (m. in. w następstwie przeciwdziałania wpływowych niemieckich kół finansowych i rządu niemieckiego), prze-
