Strona:Zielinski Historia Polski-rozdzial7.djvu/004

kle ostrym kryzysem agrarnym. Przypadł na czasy daleko już posuniętej monopolizacji i kartelizacji przemysłu. Wielkie koncerny i porozumienia monopolistyczne potrafiły skuteczniej przeciwstawiać się nadmiernym z ich punktu widzenia obniżkom cen i innym stratom niż rozdrobnione przeważnie rolnictwo, a zwłaszcza gospodarka chłopska. W rezultacie w czasie kryzysu lat 1929-1933 wystąpiło zjawisko nigdy dotychczas nie zaobserwowane w tak ostrej postaci, jak silne rozwarcie „nożyc cen” artykulów przemysłowych i rolnych, będące jedną z najbardziej charakterystycznych cech wyróżniających ten właśnie kryzys. Nie bez znaczenia dla jego ostrości było wreszcie i to, że zaskoczył on mechanizmy gospodarki światowej: wybuchł w dużej mierze niespodzianie i z miejsca przybrał formy bardzo gwałtowne.
 Przebieg i skutki kryzysu dla Polski były szczególnie dotkliwe, ugodziły ją mocniej niż większość innych krajów europejskich. Źródła tego tkwiły w pewnych specyficznych okolicznościach, cechujących gospodarkę narodową kraju. Wchodził tu m. in. w rachubę fakt wyjątkowo silnych zniszczeń wojennych, którym uległa Polska w latach 1914 — 19 18 jako jeden z najbardziej czynnych teatrów wojny. Ponadto okres dobrej koniunktury gospodarczej w Polsce trwał znacznie krócej (dopiero od 1926 r.) niż w większości innych krajów europejskich (już od 1924 r.). Przy tym wszystkim Polska i bez tych specyficznych współczynników swego położenia była krajem o niskim szczeblu rozwoju gospodarczego. Wystarczy przypomnieć, że udział produkcji przemysłowej Polski w produkcji przemysłowej światowej wynosił przed kryzysem zaledwie 0, 7% (w okresie pełni kryzysu już tylko 0, 5%), gdy jednocześnie ludność Polski stano wiła 1, 5% ludności świata. W rezultacie tych wszystkich elementów Polska wkraczała w kryzys już słaba gospodarczo, z punktu wyjściowego bardzo niskie go. Dla kraju rolniczego — i to o bardzo zacofanej gospodarce rolnej — szczególnie ujemne skutki miało wspomniane już wyżej ścisłe zazębienie się w latach 1929 — 1933 kryzysu przemysłowo-finansowego z kryzysem agrarnym. Wreszcie poważne znaczenie posiadał dla nasilenia kryzysu w Polsce fakt opanowania przemysłu polskiego w wysokim stopniu przez kapitał zagraniczny, dla którego interesy w Polsce stanowiły najczęściej tylko margines jego interesów i pozycji głównych, z reguły skupionych bądź w wysoko rozwiniętych przemysłowo krajach macierzystych, bądź przeciwnie, w najbardziej zacofanych, gdzie z powodu szczególnie taniej siły roboczej mógł liczyć na największe zyski. W sytuacji kryzysowej kapitał ten wycofywał się oczywiście w pierwszej kolejności z zaangażowań na peryferiach swej działalności, koncentrując swą uwagę i troskę wokół pozycji o kluczowym dlań znaczeniu.
 W Polsce kryzys wystąpił stosunkowo wcześnie i trwał znacznie dłużej niż w większości krajów europejskich. W roku 193 5, gdy szereg krajów osiągnęło już wskaźnik produkcji przemysłowej (przyjmując 1928 r. jako 100) znacznie po wyżej 100 lub przynajmniej zbliżyło się do tego poziomu ponownie, w Polsce sięgał on zaledwie 85 (według tzw. nowego wskaźnika, zastosowanego po raz pierwszy w Małym roczniku statystycznym 1939 na miejsce „starego wskaźnika”, mniej precyzyjnego). Szczególnie niskie było też „dno” kryzysu w Polsce, miano wicie na poziomie 64 (1932). Jedynie w Niemczech wskaźnik ten spadł jeszcze ni-