Strona:Zielinski Historia Polski-rozdzial7.djvu/020

większym w 1928 r. strajku, mianowicie w strajku włókniarzy łódzkich w październiku tego roku (szerzej o ruchu strajkowym — patrz niżej).
 Te i inne przejawy aktywności KPP zasługują na tym silniejsze podkreślenie, iż w gruncie rzeczy była to partia o charakterze kadrowym, stosunkowo nieliczna i na domiar bez przerwy dziesiątkowana aresztowaniami. Według (niepełnych) danych wewnątrzpartyjnych KPP liczyła w latach 1928 i 1929 ok. 3, 5 tys., a łącznie z KPZU i KPZB około 6 tys. członków. Pod kierownictwem partii działał także powstały w 1922 r. Z wiązek Młodzieży Komunistycznej w Polsce (od 1930 r. — Komunistyczny Związek Młodzieży Polski, KZMP), który w tymże czasie zrzeszał w swych szeregach ok. 5 tys. członków. Dodajmy, że powyihe dane na temat liczebności KPP w r. 1929 bliskie są odpowiednim informacjom ze źródeł policyjnych (341 5 członków KPP). Do liczb tych należy jednak dodać komunistów nie zawsze uwzględnianych w przytoczonych statystykach, mianowicie tych, którzy stale w wielkiej liczbie zaludniali sanacyjne więzienia. Dają o tym pojęcie badania na ten temat dla lat nieco późniejszych, przeprowadzone przez H. Malinowskiego i L. Kieszczyńskiego. Stwierdzili oni, że pod zarzutem działalności komunistycznej aresztowano w 1930 r. 3775 osób, 1931 — 5307, a w 1932 r. — 6982. Jest to tylko jedna z wielu ilustracji warunków, w· jakich walczyli o sprawę robotniczą polscy komuniści. Nie byłby to obraz pełnv, gdyby pominąć w nim całokształt atmosfery moralno-politycznej wokół nich roztaczanej („zdrajcy narodu”, „agenci Moskwy”, „żydokomuna” itp.), nieustanne represje polityczne i administracyjne, nie zawsze nawet wynikające z nielegalności KPP (unieważnianie list wyborczych, odbieranie immunitetu poselskiego posłom rewolucyjnym i wydawanie ich sądom, rozpędzanie nawet zalegalizowanych zebrań i wieców), systematyczne szykany komunistów w sprawach bytowych (pierwsi na listach do redukcji i bezrobocia, odsunięci od stanowisk urzędniczych w administracji) itd.
 W tych warunkach wybór komunistycznej, rewolucyjnej drogi walki o nową Polskę wymagał nie tylko olbrzymiej odwagi i samozaparcia, lecz również przyjęcia przez partię i jej członków zasad żelaznej dyscypliny organizacyjnej, a także politycznej i ideologicznej. Nie mogła ona jednak oczywiście — jeśli miała być owocna i skuteczna — opierać się na bezkrytycznej, ślepej wierze w nieomylność tez głoszonych na zasadzie monopolu przez jednostki, grupy działaczy czy wręcz frakcje partyjne. Musiała mieć za podstawę głębokie i możliwie powszechne przekonanie członków partii w słuszność obranej linii partyjnej jako wyniku zasadniczej i możliwie wszechstronnej konfrontacji poglądów. Nie była to sprawa łatwa, choćby ze względu na konspiracyjne warunki działania partii oraz wspomniane już szykany i prześladowania. Niezależnie od tego istotne znaczenie miało, iż podobnie jak inne partie komunistyczne także KPP stanowiła „sekcję” Międzynarodówki Komunistycznej. Oznaczało to, że i KPP musiała liczyć się ze strategicznymi i taktycznymi zaleceniami, a nawet poleceniami MK, dyktowanymi z kolei wymogami międzynarodowej strategii i taktyki ruchu komunistycznego, a w szczególności sytuacji w najważniejszej jego „sekcji” — Wszechzwiązkowej Komunistycznej Partii (bolszewików) (WKPb). Nie zawsze zalecenia te w dostatecznej mierze brały pod uwagę specyficzne właściwości i warunki rozwoju ruchu komunistycznego w poszczegól-