stosunkowo wcześnie i występowała szczególnie często), a na wet strajków „czarnych”, czyli głodowych i okupacyjnych jednocześnie. Strajki tego rodzaju miały z reguły dramatyczny przebieg i wywoływały w społeczeństwie silne poruszenie. Pierwszym i jednym z najgłośniejszych strajków tego typu był strajk okupacyjny w hucie szkła „Hortensja” w Piotrkowie w lutym 1932 r. W marcu 1933 r. wybuchły strajki „czarne” w kopalniach „Mortimer” i „Klimontów” w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie robotnicy przeciwstawiali się w ten sposób zamiarom zatopienia szybów jako nierentownych. Miarą rosnącej zaciętości walki strajkowej w owych latach była również ich długotrwałość; ciągnęły się one niekiedy kilka tygodni, a nawet miesięcy (np. strajk włókniarzy białostockich w 1932 r.). Do najpotężniejszych akcji strajkowych doszło jeszcze w marcu 1933 r., mianowicie w postaci strajku górników trzech zagłębi (Krakowskiego, Dąbrowskiego, i Górnośląskiego), który objął ok. 90 tys. robotników, oraz strajku włókniarzy łódzkich, który objąwszy ok. 100 tys. robotników i robotnic przybrał rozmiary strajku powszechnego. Wybitną rolę w tym strajku (jak zresztą w większości innych) odegrali komuniści oraz pozostająca pod ich wpływami tzw. Lewica Związkowa, a także Komunistyczny Związek Młodzieży Polskiej (KZMP). Istotną rolę w całokształcie tej walki odegrali również bezrobotni. Domagając się pracy i chleba, urządzali oni masowo wiece, pochody i inne manifestacje, które szczególnie często prowadziły do starć z policją i kończyły się krwawymi ofiarami.
.jpg)
Niezwykle silnie rozwijały się w latach 1932 i 193 3 walki chłopskie. Polegały one najczęściej na strajkach-bojkotach, gdy chłopi, nieraz z całego powiatu, nie przywozili żywności na targi i jarmarki, protestując w ten sposób przeciwko nadmiernym opłatom rogatkowym i targowym. Niejednokrotnie do walk z po-
