Nie oznacza to oczywiście, że niepopełnienie tego błędu nadmiernej ostrożności mogło w jakikolwiek istotny sposób wpłynąć na losy wojny, Rozstrzygnęła to niejako z góry ogromna dysproporcja sił i środków wojskowych oraz gospodarczych, jakimi dysponowali obaj przeciwnicy.
Różnicę potencjału gospodarczego uwidacznia poniższa tabelka, która przedstawia produkcję niektórych ważniejszych artykułów przemysłowych w 1937 r. (w mln ton):
| węgiel kamienny |
surówka żelaza |
stal |
wyroby walcowane |
cement |
samochody | |
| Polska Niemcy |
36,0 185,0 |
0,7 16,0 |
1,5 19,8 |
1,0 14,0 |
1,3 12,6 |
— 327 000 szt. |
Ogromne dysproporcje występowały również w dziedzinie potencjału ludzkiego, a przede wszystkim materialnego i organizacyjnego.
Miały one swe podstawowe źródło we wskazanej dysproporcji siły gospodarczej obu krajów. Ale w niektórych dziedzinach zostały pogłębione w wyniku błędnej działalności ludzkiej. Dotyczy to przede wszystkim polskiej doktryny wojennej i organizacji armii polskiej. Stan liczebny armii polskiej na stopie pokojowej w 1939 r. wynosił (bez KOP) 338 tys. żołnierzy, z czego 178 tys. piechoty, 32 tys. kawalerii, 48 tys. artylerii. Natomiast wojska pancerne — 9300, lotnictwo 10 200 i podobnie wojska techniczne (łączność, saperzy). W sumie wojska techniczne, pancerne i lotnictwo sięgały ok. 43 tys., czyli ok. 12, 5% stanu osobowego armii polskiej, tj. łącznie niewiele więcej niż broń w tym okresie już poniekąd anachroniczna, mianowicie kawaleria (32 tys., tj. prawie 10%). Polska posiadała na stopie pokojowej 42 wielkie jednostki (dywizje, brygady), w tym 30 piechoty, 1 kawalerii i 1 pancerno-motorową. Niemcy zaś dysponowały w tym samym czasie (jeszcze na stopie pokojowej) 55 wielkimi jednostkami, w tym 39 piechoty, 1 kawalerii i 15 pancernych, zmotoryzowanych i lekkich.
Anachroniczna struktura organizacyjna armii polskiej wypływała nie tylko z przyczyn ekonomicznych (kawaleria należała do najkosztowniejszych rodzajów broni), ale pozostawała w ścisłym związku zarówno z ogólną orientacją polityczną rządów sanacyjnych, jak i doktryną wojenną obowiązującą w armii. U jej podstaw leżały bowiem doświadczenia wojny polsko-radzieckiej lat 1919-1920, W czasie której kawaleria rzeczywiście odgrywała poważną rolę, podczas gdy lotnictwo i wojska techniczne jedynie rolę pomocniczą. Zresztą skromny stopień motoryzacji armii polskiej i w ogóle wyposażenia jej w nowoczesne bronie i środki techniczne stanowił refleks szerszego zagadnienia, mianowicie ogólnego niedorozwoju techniki i kultury technicznej w społeczeństwie Polski międzywojennej. Nie tylko przeciętny rekrut, lecz także zawodowy podoficer i oficer na ogół pewniej czuł się na koniu niż przy kierownicy i silniku pojazdu mechanicznego. Jednocześnie generalna orientacja polityczna sprawiała, że armia polska od po-
