Ta strona została uwierzytelniona.
Pomną ziemi tej dziedzice
I wołają na potomków
Pieśnią dziwną — o skrzydłaczach,
Co krwawemi świecą blizny,
I smutniejszą — o tułaczach
Nie mających ojcowizny...
Idą lata, lata płyną,
Zapadają w martwe głusze;
Nad uśpionych rzesz drużyną
Szepcą pacierz stare grusze.
Wiosną całe w biel odziane,
Latem w zieleń aksamitną,
Przy pszczół brzęku zadumane
Stare grusze rosną, kwitną.
A tak świeże ich zielenie,
Tyle mocy w liści szumie...
Może przyjdzie pokolenie,
Co w nim Ojców głos zrozumie?
Adam M-ski (Zofia Trzeszczkowska).
TOPOLA.
Wystrzeliła ku wyżynie
I w niebiosach zda się ginie
Topola.
W złote zorze — w barwy tęczy —
W srebrne chmury skronie wieńczy
Topola.
