Strona:Zofia Bukowiecka - Michałek.djvu/91

—   87   —

 — Widziałem, wielmożny panie! — szepnęło chłopię.
 — Jakże wygląda? Po czem go poznać?
 — Czarny okrutnie na gębie i czerwone wstęgi przy boku nosi.
 — Konia zaś jego poznałbyś?
 — Koń też kary z łysiną.
 Na to Roch:
 — Stajenny, pilnuj mnie i pokaż mi go!
 — Dobrze, panie! A prędko skoczym?
 — Zamknij gębę!
 Tu umilkł, chwilę trwała cisza, wtem koń pod samym Szandarowskim parsknął. Na to rajtar ze straży spojrzał, drgnął, jakby go coś podrzuciło w kulbace i wypalił z pistoletu.
 — Bij, morduj! — rozległo się w olszynie, i chorągiew, wypadłszy, jak grom, z cienia, runęła ku Szwedom. Poczęła się straszna rąbanina na szable tylko, bo strzelać nikt nie miał czasu. W mgnieniu oka zepchnięto Szwedów na płot, który zwalił się z trzaskiem pod parciem zadów końskich i poczęto ich siec tak zapamiętale, iż stoczyli się i zmieszali. Dwakroć próbowali się zewrzeć i, dwakroć rozerwani, utworzyli dwie osobne kupy, które w mgnieniu oka rozdzieliły się znowu na mniejsze, wreszcie rozsypały się, jak ziarnka grochu, które chłop szuflą rzuci w powietrze.
 Nagle rozległy się rozpaczliwe głosy:
 — Król! król! ratujcie króla!