Strona:Zofia Bukowiecka - Michałek.djvu/94

—   90   —

rze, miał na sobie dwóch lub trzech jeźdźców polskich, chłopak chlasnął chorążego szablą przez gębę, a ten ręce rozkrzyżował i pochylił się twarzą na grzywę końską.
 Błękitny sztandar upadł z nim razem.
 Najbliższy Szwed, krzyknąwszy okrutnie, chwycił natychmiast za drzewce, zaś chłopak ujął za płachtę, szarpnął, oddarł w mgnieniu oka, zwinął ją w kłąb i, przyciskając obu rękami do piersi, począł wrzeszczeć wniebogłosy:
 — Mam, nie dam! mam, nie dam!
 Ostatni, pozostali Szwedzi rzucili się na niego z wściekłością, jeden pchnął go jeszcze przez chorągiew i przeszył mu ramię, lecz w tej chwili rozniesiono wszystkich na szablach w puch.
 Zaczem kilkanaście krwawych rąk wyciągnęło się ku Michałkowi.
 — Chorągiew, dawaj chorągiew! — poczęto wołać.
 Szandarowski poskoczył mu z pomocą.
 — Zaniechać go! On wziął w moich oczach, niech ją samemu Czarnieckiemu odda.
 — Jedzie Czarniecki, jedzie... — ozwały się liczne głosy.
 Jakoż zdala ozwały się wojenne okrzyki i na drodze ukazało się wojsko, pędzące w skok ku plebanii. Wreszcie przed ławę ludzi i koni wyjechał na tarantowatym dzianecie mąż, przybrany w burkę i czapkę z czaplem piórem, z pozłocistym buzdygarem w ręku. Widać go było