Strona:Zofia Bukowiecka - Michałek.djvu/95

—   91   —

doskonale, bo padały nań czerwone promienie słońca. Poskoczył Szandarowski z relacyą do Czarnieckiego, tak zaś był spracowany, że z początku tchu złapać nie mógł, bo i dygotał, jak w febrze, i głos urywał mu się co chwila w gardzieli.
 — Sam król był... nie wiem... jeżeli uszedł...
 — Uszedł, uszedł! — ozwali się ci, którzy patrzeli na gonitwę.
 — Chorągiew wzięta, trupa moc!
 Czarniecki, nie rzekłszy ni słowa, posunął się z koniem ku pobojowisku, które okrutny i żałosny przedstawiało widok. Przeszło dwieście trupów szwedzkich i polskich leżało mostem jeden tuż obok drugiego, często jeden na drugim. Niektórzy trzymali się za włosy, a znów inni dzierżyli się jakoby w braterskim objęciu.
 Czarniecki w milczeniu objechał dokoła plebanii, popatrzył na trupy, leżące z drugiej strony za sadem, zadowolenie odbiło się na jego twarzy, zaczem powrócił zwolna na główne bojowisko.
 — Rzetelną tu widzę robotę — rzekł — i kontent jestem z waszmościów.
 Oni zaś wyrzucili krwawemi rękoma czapki w górę.
 — Vivat Czarniecki!
 — Daj Bóg drugie takie spotkanie!.. Vivat!.. Vivat!..