Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/101

snąć na nowo i mimowoli usłyszał słowa dyreksorą:
 — Tak mi jakoś nieswojo.
 — Ale co ci właściwie jest? — zapytał Klaudjusz.
 — Nic takiego, a jednak ciągle coś mnie gnębi. I gdy pomyślę, że może mi się coś stać, Dorotka zostanie sama jedna.
 — Ale, dajże spokój.
 — Widzisz, ja mam serce niebardzo zdrowe. Doktór mnie uspokajał, ale przecież sam wiem, że nie jest tak dobrze.
 — To powinieneś wyjechać, odpocząć.
 — To nie tak łatwo.
 — Już ja cię zastąpię. Weźmiesz ze sobą Dorotkę, albo jeżeli zechcesz, to ją zostawisz pod moją opieką, pojedziesz sobie na wieś, odpoczniesz, wyzdrowiejesz i nie będziesz myślał o głupstwach.
 — Wiesz, może masz słuszność, wyjadę, ty mnie zastąpisz.
 — Doskonale, tylko musisz mi dać urlop na kilka dni, to sobie pozałatwiam rozmaite sprawy.
 — Dobrze. Jak już postanowię, kiedy jadę, to przedtem ty pojedziesz na tydzień.
 — Tak będzie najlepiej.
 — Widzisz, miejsca sobie ostatnio znaleźć nie mogę. Co będzie z Dorotką, jakby mi się co stało?
 — Nic ci się nie stanie.
 — Tak się mówi. A jednak... Pomyśl: dziecko bez matki, ze mną jej źle nie było, nigdy nikt

97