Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/107

 — Dlaczego?
 — Mało ich znam, to prawda, ale wiesz, ciocia wygląda tak sztywno, jakby kij połknęła.
 Dorotka roześmiała się głośno, myśląc o ciotce sztywnej jak po połknięciu kija.
 — A wuj?
 — Wuj jest znośniejszy. Wzdycha tylko ciągle i powtarza: — Twój biedny, nieszczęśliwy ojciec.
 Dorotka roześmiała się znowu.
 — Powiedz sam, czy mój tatuś wygląda na biednego i nieszczęśliwego?
 Pawełek uśmiechnął się także.
 Nie, na biednego nie wyglądał dyrektor w żadnym razie. Gdy wkładał swój lśniący cylinder, gdy ujmował trzaskający bat w rękę, wtedy wyglądał groźnie i dostojnie.
 — A ciocia krzywi się zawsze, gdy mówi o cyrku. Wiesz, ona zupełnie nie lubi cyrku, Mówi, że ją mdli, gdy akrobaci skaczą z trapezu.
 — Mdli? — zdziwił się chłopiec.
 — A tak, mówiłam ci, że jest taka dziwna. Wogóle nic jej się tu nie podoba. Mówi, że to nieprzyzwoicie latać w takich obcisłych trykotach.
 — Przecież nie można inaczej.
 — Ja wiem, że nie można, ale jej tego nie wytłumaczysz. Nie podoba jej się i już.
 — To poco tu przychodzi?
 — Coprawda to wcale nie przychodzi. Czasem tylko, gdy akurat jesteśmy w tem samem mieście co oni, to przychodzą, tatuś daje im lożę i siedzą. Ale wiesz, wcale im się przedstawienie nie podoba. Raz specjalnie patrzyłam. Wuj to

103