Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/110

niż w nocy. Bo wiesz, tatusiu, jak na nią patrzę, to zaraz mi się spać chce
 — Jak ty mówisz, Dorotko — oburzył się, a raczej usiłował się oburzyć dyrektor, — to przecież twoja ciotka!
 — Tak, to moja ciotka, tatusiu.
 — Żona mego brata!
 — Wcale do ciebie niepodobny. A może przy cioci się tak zmienił. Jak myślisz, tatusiu? Lecz dyrektor zmienił temat rozmowy.
 — Więc nie chcesz iść z nami na kolację?
 — Niebardzo. Ale jeżeli chcesz, tatusiu, to pójdę.
 — Niekoniecznie, ale przynajmniej teraz idź się przywitać i posiedź trochę w loży z nimi.
 — Dobrze. A mogę ze sobę zabrać Pawełka?
 — Poco ci Pawełek?
 — Bo to mój przyjaciel i myśmy sobie przyrzekli wierność i przyjaźń na całe życie, więc lubię jak jest ze mną razem.
 Dyrektor uśmiechnął się.
 — Możesz wziąć ze sobą Pawełka.
 — Doskonale.
 — Tylko przebierz się. Włóż zwykłą sukienkę, zdejm kostium.
 — Dobrze, tatusiu.
 Dorotka wybiegła. Po chwili wróciła jednak pocałowała ojca serdecznie.
 — To już na dobranoc — powiedziała. — Bo jak ty wejdziesz do loży, to ja z Pawełkiem ucieknę chyłkiem do domu.
 — Czy to tak ładnie?

106