Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/111

 — Tatusiu, powiesz, żeśmy się wyminęli, że ja nie wiedziałam o tej kolacji, że już pewnie śpię. Zresztą sam wymyślisz coś odpowiedniego.
 — Ha, tak, więc mam kłamać przez ciebie?
 — Tatusiu...
 — No tak, kłamać!
 — To nawet nie jest kłamstwem.
 — A czem?
 — Niewinnym wykrętem.
 — Ładne niewinne wykręty! Ale już dobrze, wykręcę się. Bo to nawet niezdrowo, aby takie dziecko jak ty szło w nocy na kolację.
 Dorotka pocałowała go jeszcze raz. Oddał pocałunek i przytulił dziewczynkę do siebie.
 — Dowidzenia.
 — Dowidzenia, tatusiu!
 I Dorotka wybiegła, aby się przebrać.
 W kilka minut później wchodziła wraz z Pawełkiem do loży. Dorotka nosiła teraz swoją skromną wełnianą sukienkę w kratę, Pawełek zwykłe ubranie. Oboje starli już szminkę z twarzy i trudno było poznać w tej parze skromnych dzieci, bohaterów „Płomiennej obręczy”.
 — Dobrywieczór, ciociu! Dobrywieczór, wuju! — rozpoczęła Dorotka swoje przywitanie.
 — Jak się masz, moje dziecko?
 — Dziękuję, jakoś nieszczególnie — odpowiedziała dziewczynka z westchnieniem, przypominając sobie, że takich zwrotów używają zwykle dorośli, starając się utrzymać nastrój pełen powagi.

107