Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/112

 — Nieszczególnie? — powtórzył wuj.
 Zanim jednak Dorotka zdołała potwierdzić to przekonanie, uprzedziła ją ciotka.
 — A pewnie, bo cóż to za zajęcie dla dziecka, aby po nocach nie spać. Inne dzieci w twoim wieku już oddawna leżą w łóżku.
 — Ja też zawsze kładę się spać zaraz po przedstawieniu — zapewniała skwapliwie Dorotka, myśląc o kolacji, w której nie chciała brać udziału. — Tylko dziś przyszłam się przywitać.
 — To bardzo ładnie z twojej strony — pochwalił wuj.
 — A to mój przyjaciel Pawełek — zaprezentowała chłopca.
 Pawełek ukłonił się, ciotka zaś i wuj Dorotki skinęli lekko głową.
 — To ty robisz z nią te sztuki na trapezie? — zapytał wuj.
 — Tak, to ja.
 — Aż mnie mdli od tych waszych skoków — powiedziała ciotka.
 — Teraz nie będę już skakać — uspokoiła Dorotka tonem uprzejmej gospodyni, teraz Alfred będzie grał na rozmaitych instrumentach, a potem wystąpi tatuś i konie.
 — To dobrze, przynajmniej na konie mogę jeszcze patrzeć.
 — Ja też bardzo lubię konie — zapewniła Dorotka.
 A ponieważ nikt jej nie odpowiedział, ciągnęła sama rozmowę dalej.
 — I konie mnie także lubią.

108