Strona:Zofia Dromlewiczowa - Płomienna obręcz.djvu/116

 Gdy skończył, klaskano długo i Alfred jak zwykle musiał bisować, powtarzając ostatni numer ze szklankami.
 — Szkoda, że niema. Klaudjusza — powiedziała Dorotka z ożywieniem — toby ciocia dopiero zobaczyła prawdziwe sztuki.
 — Kto to jest Klaudiusz?
 — To najlepszy sztukmistrz, żongler. On potrafi wszystko. Rzuca w powietrze sztylety, kule, pomarańcze i wszystko chwyta w porę. Ma taki cylinder, że jak tylko nim potrząśnie, to wciąż co innego z niego wylatuje, wogóle Klaudiusz jest niezwykły.
 Dorotka zamilkła na chwilę, szukając zrozumienia na twarzach ciotki i wuja, dla niezwykłych zalet Klaudjusza. Nie znalazła go jednak. Tylko Pawełek kiwał potwierdzająco głową.
 Po chwili więc dodała.
 — Wszyscy strasznie lubią Klaudiusza. A on jest moim przyjacielem.
 — Gdyby przynajmniej ojciec trzymał cię zdala od tego wszystkiego — westchnęła ciotka, a Dorotka niebardzo wiedziała co miała na myśli, mówiąc te słowa.
 Nie mogła jednak zapytać, gdyż właśnie dyrektor zjawił się na arenie.
 Jak zwykle nosił swój cylinder i trzymał bat w ręku.
 Wokoło niego posłusznym szeregiem ugrupowały się piękne konie.
 — O, ten biały to mój ulubieniec. Nazywa się Achmet — objaśniała szeptem Dorotka.

112